"No ładnie ładnie!"

Czekam w sklepie w informacji na sprostowanie paragonu. Widzę mamę z dzieckiem i babcią idącą szczęśliwie w kierunku wejścia do sklepu. W pewnym momencie dziecko głośno mówi, że nie chce wchodzić do sklepu. Babcia nalega "chodź Jasiu, musimy zrobić zakupy". Dziecko rzuca się na podłogę i piszczy. Mama bierze babcię pod rękę i idą parę kroków dalej. Stoją za bramką wejściową i obserwują wrzeszczącego brzdąca. OCZYWIŚCIE ludzie nie znający sytuacji rzucają komentarze "co za matka", "co za nieodpowiedzialność", "co za wychowanie". Litości! Wychowanie? Co ma wychowanie do wyrażania swojego zdania? Co mają wzorce nakładane w domu do tego czego chce dziecko?

Czy fakt, że mamusia/tatuś/babunia marzy o naszej karierze chirurga skutkuje tym wyborem w przyszłości? Niekoniecznie. Jest to przecież wybór, wyrażanie zdania.

Dziecko po minucie zauważyło, że nikt nie słyszy jego wrzasków i wstało. Mama podeszła do dziecka i mocno się przytulili, ustalili chyba jakiś kompromis i weszli razem do sklepu. Da się? 

Taka sytuacja, która miała miejsce jakiś czas temu... i dotyczyła nas..

Jestem w sklepie, na środku sklepu stolik z zabawkami dla dzieci, którym Wojtek się od razu zainteresował. Wiedziałam już, że będzie problem z odejściem spokojnym od stolika, bo przecież takich zabawek nie ma w domu i mimo, że nie są jakieś cudowne, to przecież dla dziecka nowe i fajne. Nikt inny się nimi do tego nie bawi, więc są wręcz idealne tylko dla "jednego" :)

Nadchodzi czas, kiedy matka traci cierpliwość i zaczyna tłumaczyć, że powinien Wojtek zostawić teraz zabawki, bo już musimy iść. Pierwsza prośba kończy się niepowodzeniem (Wojtek włącza tryb cichy i udaje, że nie słyszy co do niego mówię). Podczas drugiej próby upewniam się, że Wojtek słyszy moją prośbę i stanowczo mówię, że teraz musimy zostawić zabawkę dla innych dzieci i idziemy. 

Wojtek stanowczo wyraża swoje zdanie " NIE".

Tłumaczę po raz trzeci, że zabawka zostaje na stoliku a my idziemy dalej i zabieram mu klocek (tak...klocek) i odkładam na stoliku. Wojtek siada na ziemi z wielkim piskiem i zaczyna płakać. 

Biorę go na ręcę, przytulam i tłumaczę, że w domu ma swoje zabawki i za plecami słyszę głosy dwóch pań:

"NO ŁADNIE ŁADNIE, tak się zachowuje".

Pech chciał, że miasto w którym mieszkam nie jest tak duże i wiem, że obie panie niedoświadczone łaską macierzyństwa. Nie oceniam z jakich powodów i czy na to zasługują czy nie. 

Z mojego niedoświadczonego punktu widzenia takie zachowanie nie jest konsekwencją naszych błędów dotyczących "wychowania".

Dziecko tak małe w ten sposób wyraża swoje zdanie i pokazuje, że chce się liczyć na tym świecie :)

Pokazuje nam, że nie jest już całkiem zależne od nas, że potrafi samo powiedzieć czego chce. 

Nie krzyczę w domu, nie piszczę, nie BIJĘ!! 

Ludzie, uświadomcie sobie, że małe dzieci "tak mają" i nie jest to winą rodziców (zwykle), a tym bardziej ich samych. 

Odsuwam oczywiście przypadki grzecznych potulnych dzieci, bo i takie się zdarzają, co wcale nie znaczy, że ich rodzice są idealni, lub biją swoje dzieci. To za wcześnie dla malucha na wynoszenie z domu zachowań, to tylko ich etap rozwoju.